Charakterystyka/ morfologia

Arasari obrożny (Pteroglossus torquatus)

Systematyka

Rząd: dzięciołowe, łaźce (Piciformes)

Rodzina: tukanowate  (Ramphastidae),

Gatunek: arasari obrożny (Pteroglossus torquatus)

Charakterystyka/ morfologia

Po raz pierwszy opis tego gatunku sporządził Johann Friedrich Gmelin w 1788 roku.  Dorosłe osobniki osiągają wagę od 190 do 230 g i długość ciała do 41 cm. Obie płcie wyglądają podobnie. Grzbiet, skrzydła, szyja i głowa – czarne, połyskujące na zielono. Z tyłu szyi charakterystyczny czerwony kołnierz, od którego pochodzi nazwa gatunkowa torquatus  - oznaczająca szyję ozdobioną łańcuchem lub obrożą. Skóra wokół oka naga, czarna. Za okiem mały czerwony trójkąt, oko żółte z czarną źrenicą. Dziób duży o długości 10 cm, w górnej części żółty jaśniejszy, niżej od nasady dzioba przechodzący w czerwono brązowy  z czarnym końcem. Brzeg górnej części dzioba posiada przypominające zęby wyrostki. Dolna część dzioba czarna. U samic dziób jest nieco mniejszy.  Brzuch jest jasnożółty, z czarną plamą na piersi i czerwono-czarnym paskiem na brzuchu. Upierzenie ud kasztanowate, nogi zielone. Nasada ogona czerwona. Upierzenie młodych osobników jest bardziej matowe, głowa czarna z oliwkowozielonym odcieniem, a także z mniej wyraźnymi paskami na szyi i brzuchu oraz słabszym wybarwieniem dzioba. Dorosłe i młode osobniki często pozostają w grupach rodzinnych, składających się z 6 do 15 osobników. Zajmują wspólnie terytorium na którym znajduje się kilka dziupli noclegowych. Gatunek występuje w: Belize, Gwatemali, Hondurasie, Kolumbii, Kostaryce, Meksyku, Nikaragui, Panamie, Salwadorze i Wenezueli. W zależności od występowania wyróżniono obecnie trzy podgatunki:                                              

Pteroglossus torquatus torquatus - zamieszkujący środkowo – wschodni Meksyk do północno – zachodniej Kolumbii.   

Pteroglossus torquatus erythrozous – zamieszkujący południowo – wschodni Meksyk, Belize i północną Gwatemalę.   

Pteroglossus torquatus nuchalis – zamieszkujący północno - wschodnią Kolumbię i północną Wenezuelę.   

Niektórzy systematycy nadal zaliczają do tego gatunku 3 taksony przez innych podnoszone do rangi gatunku. Są to: arasari  płomienny -  Pteroglossus frantzii, arasari pręgodzioby -  Pteroglossus  sanguineus i arasari ekwadorski – Pteroglossus ertthropygius.

Biotop/ preferencje pokarmowe

 Arasari obrożny spotykany jest na zalesionych nizinach i w wilgotnych lasach deszczowych Południowej i Środkowej Ameryki. W przeciwieństwie do wielu innych gatunków tukanów, nie występuje w regionach powyżej 1500 metrów nad poziomem morza. Jest ptakiem wszystkożernym – żywi się owocami orzechami owadami a także zjada jaja i pisklęta innych ptaków. Osobniki hodowane w niewoli chętnie zjadają karmę dla psów.

Replica Watches

Rozwój osobniczy

 Są to ptaki monogamiczne, łączą się w pary na całe życie. Rozmnażają się raz w roku i okres ten przypada na miesiące styczeń do maja. Gniazdo zakładane jest wysoko  w naturalnym zagłębieniu drzewa, bez wyściółki, ale najczęściej w dziupli wyganianych wcześniej dzięciołów. Samica składa około 3 białych jaj. Oboje rodzice biorą udział w inkubacji która trwa około 16 dni. Pisklęta są nagie i ślepe, na nogach mają specjalne zgrubienia chroniące je przed urazami spowodowanymi szorstkim podłożem gniazda. Pełne upierzenie osiągają po  około 6 tygodniach. Przez ten czas młodymi opiekują się oboje rodzice jak i potomstwo z poprzedniego miotu – w sumie 5-6 ptaków. Arasari obrożne są jak dotąd jedynym gatunkiem tukana, u którego taki system  został zaobserwowany. Ponieważ jednak biologia rozrodu nie została jeszcze dostatecznie zbadana u wielu innych gatunków tukanów nie można wykluczyć, że takie zachowanie występuje również u innych gatunków. Po opuszczeniu gniazda młode są jeszcze przez kilka tygodni karmione przez rodziców. Czas osiągania dojrzałości płciowej u tego gatunku nie został jeszcze określony. Przypuszczalnie, tak jak w przypadku  spokrewnionych z nim gatunków jest to wiek 3 – 4 lat. Długość życia wynosi około 20 lat.

Status gatunku

Gatunek dość powszechny i liczny, bezpośrednio nie jest zagrożony, naturalnymi wrogami, zwłaszcza dla młodych są ptaki drapieżne.

Przygotował:

Jan Ławicki