Charakterystyka/ morfologia

Dzięcioł białoszyi, dzięcioł syryjski (Dendrocopos syriacus)

Systematyka
rząd: dzięciołowe (Piciformes)
rodzina: dzięciołowate (Picidae)
gatunek: Dzięcioł białoszyi, dzięcioł syryjski (Dendrocopos syriacus)

Charakterystyka/ morfologia
Słabo zaznaczona różnica miedzy płciami. Czoło żółtobiałe, wierzch głowy czarny (u samca czerwona przepaska), boki głowy i spód ciała biały. Grzbiet i skrzydła czarne, na barkach duże białe plamy, na skrzydłach białe poprzeczne pasy. Ogon czarny ze skrajnymi sterówkami biało-czarnymi. Podogonie czerwone. Różni się od dzięcioła dużego nieprzerwanie białymi bokami głowy i szyi, większą i bielszą plamą na czole i jasnymi piórami nosowymi, wskutek czego sprawia wrażenie bielszego. Długość ciała do 23 cm, rozpiętość skrzydeł 42 cm, waga ok. 80 g.

Biotop/ preferencje pokarmowe
Występuje na luźno zadrzewionych terenach nizinnych, w parkach, sadach i alejach, unika zwartych lasów i gór. Można go spotkać blisko siedzib ludzkich, we wsiach, na cmentarzach, w ogrodach. Żywi się głównie owadami i ich larwami, pajęczakami ślimakami, jednak w ciągu całego roku jed także dużo owoców, zwłaszcza jagód i orzechów.

Rozwój osobniczy
Głos godowy jak dzięcioła dużego, ale bardziej miękki i mniej metaliczny. Werbluje podobnie, słabiej na samym końcu. Wykuwa dziuple zwykle na wysokości 2 do 4 metrów nad ziemią w pniu, najchętniej drzewa owocowego lub orzecha włoskiego. W kwietniu– maju wyprowadza jeden lęg. Samica składa 4 do 5 jaj. Jaja są wysiadywane są przez obydwoje rodziców przez 10- 12 dni. Młode w odróżnieniu od innych dzięciołów , często karmione są owocami. Opuszczają dziuplę po około 24 dniach.

Status gatunku
W Polsce objęty ochroną gatunkowa ścisłą, od końca lat 70. nieliczny lęgowy na południowym wschodzie, rozprzestrzenia się na północ i na zachód.

Przygotowała: Wanda Kula