Charakterystyka/ morfologia

Nektarnik ciemnogardły
Nektarnik ciemnogardły (Cinnyris jugularis)

Systematyka
Rząd: wróblowe (Passeriformes)
Rodzina: nektarniki, cukrzyki (Nectariniidae) 
Gatunek: nektarnik ciemnogardły (Cinnyris jugularis)
Charakterystyka/morfologia.
Pierwszy opis nektarnika ciemnogardłego pochodzi z 1760 roku. Sporządził go francuski zoolog Mathurin Jacques Brisson na podstawie okazu zebranego na Filipinach. Dotychczas
opisano 22 podgatunki, jednak wiele dowodów wskazuje, że może istnieć ich więcej.Długości ciała samców to około 10 do 11,4 cm i masie ciała 6,7 ​​do 11,9 gramów, podczas gdy samice osiągają masę około 6-10 gramów. U większości podgatunków grzbiet ma matowy brązowy kolor, tył ciała oliwkowo – zielony, brzuch żółty. Samce mają czoło, gardło i górna część piersi ciemnoniebiesko-metaliczną. Niektóre samce podgatunków pochodzących z Filipin mają na piersi pomarańczową opaskę. W północnej części Nowej Gwinei niektóre podgatunki samców mają podgardle czarne, zaś pochodzące z południa Chin i północnego Wietnamu są szarawo – białe. Samice mają nad okiem jasnożółtą brew, nie mają natomiast ciemnoniebieskiego upierzenia. Nogi i spiczasty dziób czarne. Lot szybki, mimo stosunkowo krótkich skrzydeł. Posiadają podobnie jak kolibry zdolność zawisania w powietrzu.
Biotop/ preferencje pokarmowe.
Gatunek powszechny w południowych Chinach i Azji Południowo-Wschodniej, a także w
Australii i Wyspach Salomona. Zamieszkuje otwarte obszary leśne na nizinach, w górach do
wysokości 1700 m. Często spotykany w grupach, na plantacjach, podwórzach, parkach i
lasach namorzynowych. Dobrze przystosował się do ludzi, jest powszechny w dość gęsto
zaludnionych obszarach, tworząc nawet gniazda w ludzkich osiedlach. Żywią się głównie
nektarem kwiatowym, zjadają także różnorodne owoce zawierające dużo cukru (papaja,
noni, dadap). Mogą pobierać nektar zawisając w powietrzu, ale zazwyczaj siadają na
kwiatach lub w ich pobliżu. Chwytają także owady, szczególnie podczas karmienia młodych.
Rozwój osobniczy.
Okres lęgowy na półkuli północnej trwa między kwietniem a sierpniem. Na półkuli
południowej miedzy sierpniem a styczniem. Na ogół są monogamiczne. Para wspólnie
buduje gniazdo na niskim drzewie lub krzewie. Gniazdo zbudowane jest z włókien
roślinnych, traw i kawałków kory, które są zespolone  pajęczyną i wyścielone piórami.
Gniazdo ma kształt kolby, ze zwisającą werandą przy wejściu i śladem wiszącego materiału
na dolnym końcu.  Po zbudowaniu gniazda ptaki opuszczają gniazdo na około tydzień, po
tym czasie samica wraca aby złożyć jedno lub dwa zielonkawoniebieskie jaja, które sama
wysiaduje. Opuszcza jednak gniazdo na krótkie okresy w ciągu dnia by się pożywić.
Inkubacja trwa przez 13-15 dni. Samiec broni terytorium przed intruzami. Po wykluciu się
piskląt, zarówno samce, jak i samice karmią młode, które opuszczają gniazdo około dwa lub
trzy tygodnie później.
Status gatunku.
Gatunek powszechny i liczny, nie jest zagrożony.
Na Filipinach nektarnik ciemnogardły nazywany jest „Tamsi”, w Malezji „Kelicap Pantai”. 
Przygotował: Jan Ławicki

Źródło:

A Field Guids to the Birds of the Indian Subcontinent - Krys Kazmierczak - Bloom Bury
2015 The Book of Indian Birds - Salim Ali - Bombay Natural History Society 2002
Birds of Central Asia - Raffael Aye, Manuel Schweizer, Tobias Roth - Christoper Helm
London 2012
Field Guide to Australian Birds - Michael Morcombe - Steve Parish Publishing Pty Ltd
2003
Internet: Avibase, HBW Alive, Wikipedia.