Charakterystyka/ morfologia

Nektarzyk żółtobrzuchy
Nektarzyk żółtobrzuchy (Anthreptes malacensis)
Systematyka
Rząd: wróblowe (Passeriformes)
Rodzina: nektarniki, cukrzyki (Nectariniidae) 
Gatunek: nektarzyk żółtobrzuchy (Anthreptes malacensis)
Charakterystyka/morfologia.
Łacińska nazwa rodzajowa Anthreptes jest połączeniem greckich słów: anthos – „kwiat” oraz threptēs – „karmiciel” i trephō – „uprawiać rośliny”. Pierwszy opis tego gatunku sporządził włoski lekarz i naturalista Giovanni Antonio Scopoli w 1786 roku. Nektarzyk żółtobrzuchy jest stosunkowo dużym i ciężkim przedstawicielem nektarników. Długość ciała samicy to około 14 cm, samce są nieco większe i osiągają nawet 16 cm. Masa od 7,4 do 13,5 gramów. Przy takich parametrach rozpiętość skrzydeł jest stosunkowo krótka, i wynosi około 19 cm. Mimo tego zapewnia możliwość szybkiego lotu. Samce są barwniej upierzone od samic. Głowa i szyja jest u nich lśniąca opalizująca zielono - fioletowa. Policzki, podbródek i gardło ciemnobrązowe matowe. Ciemnofioletowe skrzydła często nakrapiane czerwono i niebiesko. Brzuch samca i samicy jasnożółty. Samice mają górną część ciała oliwkowozieloną, skrzydła w ciemniejszym odcieniu. Nogi szaro czarne, czarny lekko zagięty do dołu dziób, język długi rurkowaty zakończony szczotkami może zwinąć się do wewnątrz,
tęczówka oka czerwona. Samce są bardzo terytorialne, przepędzają inne samce, tolerują natomiast obce samice gdy te rozkładają skrzydła demonstrując swą uległość. Często siadają w widocznym miejscu śpiewając, choć wydają też nieprzyjemne ćwierkające okrzyki, szczególnie broniąc swego terytorium. Odgrywają kluczową rolę zapylaczy. Wyróżniono 16 podgatunków.
Biotop/ preferencje pokarmowe.
Naturalne siedliska to subtropikalne wilgotne lasy. Zamieszkują także otwarte pola, gaje kokosowe, krzewy, lasy namorzynowe, położone do wysokość 1200 m nad poziomem morza. Często występują w wioskach. Gatunek szeroko rozpowszechniony. Zasięg występowania szacowany jest od 1 do 10 milionów km 2 . Obejmuje: Birmę, Tajlandię, Laos, Kambodżę, Wietnam, Malezję, Singapur, Brunei Filipiny i Indonezję. Pożywienie stanowi głównie nektar kwiatów. Pisklęta są karmione owadami i pająkami. Zjadają również drobne miękkie owoce, co przy ich dużej liczebności powoduje pewne szkody w uprawach winorośli i innych krzewów jagodowych.
Rozwój osobniczy.
Gatunek monogamiczny. Strefa równikowa w której występują, zapewnia stałą bazę żywieniową. Nektarzyki żółtobrzuche wyprowadzają więc 3 lęgi w roku. Wiszące gniazdo w kształcie kopuły, z jednym bocznym wejściem, buduje samica przez okres 10 do 16 dni. Umieszczone jest w krzewie na wysokości 1 – 2 metrów nad ziemią. Budulec stanowią włókna, trawy sklejone pajęczynami i trawą bawełnianą. Samce w tym czasie bronią terytorium, wydają ostre przeszywające dźwięki ostrzegające potencjalnych intruzów. Samica składa 1 do 3 jaj o twardych skorupkach. Inkubacja trwa 18 dni. Pisklęta są karmione owadami i nektarem przez oboje rodziców. Po 12 dniach od wyklucia młode żerują w pobliżu gniazda, pełną niezależność osiągają po około 20 dniach. Dojrzałość płciową osiągają po 1 roku. Na wolności, a także w niewoli dożywają około 7 lat.
Status gatunku
Populacja stabilna. Gatunek nie jest zagrożony. Naturalne zagrożenie dla jaj i piskląt, z
uwagi na niskie umiejscowienie gniazda, stanowią węże i inne drapieżniki. Kukułki i koele
często podrzucają swoje jaja do gniazd nektarzyków. Ich potomstwo pozbywa się w
bezwzględny sposób prawowitych młodocianych lokatorów.
Przygotował: Jan Ławicki

Źródło:
A Field Guids to the Birds of the Indian Subcontinent - Krys Kazmierczak - Bloom Bury 2015
The Book of Indian Birds - Salim Ali - Bombay Natural History Society 2002
Birds of Central Asia - Raffael Aye, Manuel Schweizer, Tobias Roth - Christoper Helm London 2012
Internet: Avibase, HBW Alive, Wikipedia.