Charakterystyka/ morfologia

Puchacz śnieżny, sowa śnieżna (Bubo scandiacus) 

Systematyka
rząd: Sowy (Strigiformes)
rodzina: Puszczykowate (Strigidae)
rodzaj: Bubo (Striginae)

Występowanie :

Występuje na terenach okołobiegunowych Skandynawii, Rosji, w Północnej Ameryce na Alasce, w Kanadzie. Gniazduje w tundrze Eurazji i Ameryki Północnej. Rzadko pojawia się w Polsce.

Charakterystyka/ morfologia

Sowa śnieżna jest dużym ptakiem, wielkości puchacza. Białe upierzenie z niewielką ilością brązowych plamek, najliczniej zlokalizowanych na lotkach, sterówkach i pokrywach skrzydłowych. Samice są większe od samców i mają bardziej szare upierzenie; plamki łączą się w poprzeczne pręgi. Sowa śnieżna ma białą szlarę, wokół dzioba miękkie białe pióra i żółte oczy; mocno opierzone nogi i szpony. Wokół oczu posiada dyski ze sztywnych piór, które odbijają fale dźwiękowe, poprawiając jej słuch. Upierzenie sowy śnieżnej chroni dorosłe osobniki przed temperaturą nawet -40 st.C. Długość ciała wynosi 53-66 cm, rozpiętość skrzydeł 142-166 cm, a waga 1-2 kg.

Biotop/ preferencje pokarmowe

Ptak ten upodobał sobie mroźne tereny tundry, na północnej półkuli ziemi. Przy ostrych zimach migruje na południe, jednak nie są to wędrówki regularne. Poluje w ciągu dnia, wyszukuje ofiar z wysokości, po czym zlatuje i szybkim lotem chwyta w szpony i porywa. Karmi się głównie ssakami, od małych gryzoni po zające, zjada również ptaki, tj. sokoły, uszatki błotne, myszołowy a nawet gęsi. Kiedy brakuje pożywienia łowią ryby i żywią się padliną. Dzięki zmagazynowanemu tłuszczu, mogą przeżyć bez jedzenia kilka tygodni.

Rozwój osobniczy

Sowy śnieżne budują gniazda na ziemi w płytkim zagłębieniu. Samica składa od 3-11 jaj niejednocześnie, w odstępie kilku dni. Wysiaduje je od pierwszego jaj przez okres 5 tygodni. Młode opuszczają gniazdo po 6-7 tygodniach, ich upierzenie jest w większości szare.

Status gatunku

Od 2017 roku puchacz śnieżny uznany jest za gatunek narażony na wyginięcie, przed tym rokiem miał on status gatunku mniejszej troski.

Opracowała: Małgorzata Stępień

Źródło: „Atlas ptaków”, Jonathan Elphick, John Woodward, Warszawa 2005; Wikipedia; Internet